Stacioni Ndërkombëtar Hapësinor

“Houston, kemi një Podcast” është podcast-i zyrtar i Qendrës Hapësinore Johnson të NASA-s, qendra e fluturimeve hapësinore me ekuipazh njerëzor, e vendosur në Houston, Teksas. Ne e sjellim hapësirën direkt tek ti!
Në këtë podcast, do të dëgjosh nga disa prej mendjeve më të ndritura të agjencisë hapësinore amerikane, teksa diskutojnë tema nga inxhinieria, shkenca, teknologjia dhe më shumë. Do të dëgjosh nga vetë astronautët se si është ndjesia të ngjitesh mbi një raketë, të jetosh në hapësirë dhe të hysh sërish në atmosferën e Tokës. Dhe do të përjetosh anën më njerëzore të eksplorimit hapësinor, përmes rrëfimeve të ftuarve tanë që ndajnë momente të rralla nga prapaskenat – histori që nuk i ke dëgjuar më parë.

Episodi 1 – Stacioni Ndërkombëtar Hapësinor

Episodi i parë përfshin një bisedë me Dan Huot, Zëdhënës për Marrëdhëniet me Publikun i Programit të Stacionit Ndërkombëtar Hapësinor (ISS) në Qendrën Hapësinore Johnson të NASA-s. Ai na flet për ISS-në: çfarë është, si funksionon, nga çfarë është ndërtuar dhe pse ndodhet atje.
Ky episod u regjistrua më 17 mars 2017.

Moderatori (Gary Jordan):
Kjo është e vërtetë. Shumë e vërtetë. Atëherë, le të fillojmë. Mendova se je personi ideal për të qenë këtu, pasi je zyrtar për marrëdhënie me publikun për Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor. Ti flet çdo ditë me shkencëtarë, astronautë, inxhinierë – je shumë në dijeni të gjithçkaje që ndodh atje lart dhe çdo gjë që lidhet me stacionin hapësinor. Kështu që për ata që po dëgjojnë, mendoj se kjo është një mundësi e mirë për të mësuar gjithçka rreth tij, apo jo? Fillojmë nga fillimi: çfarë është ISS?

Dan Huot:
Gjithçka. Fantastike. Mirë, për të nisur – në fillim… jo, hajde seriozisht. Stacioni hapësinor është… është një anije gjigande hapësinore. Është anija më e madhe hapësinore që njerëzit kanë ndërtuar ndonjëherë. Dhe, në të vërtetë, nuk kemi aq shumë kohë që fluturojmë në hapësirë – vetëm që prej 50 apo 60 vitesh – por stacioni është kulmi i asaj që kemi arritur deri më sot. Është masiv. Mund të mbajë disa persona njëkohësisht. Disa pjesë të tij janë në hapësirë që nga viti 1998.

Kjo është një nga ato fakte interesante që na pëlqen t’ia kujtojmë njerëzve: nëse je lindur pas vitit 1998, atëherë stacioni gjithmonë ka qenë atje lart. Dhe nëse je lindur pas nëntorit të vitit 2000, atëherë, që kur ke lindur ti, njerëzit kanë jetuar dhe punuar në hapësirë çdo ditë.

Moderatori:
Wow!

Dan Huot:
Ne jemi si alienë. Jemi një specie që udhëton në hapësirë. Jemi ata që kemi dalë nga planeti ynë. Çdo ditë, për mbi 16 vjet rresht, ka pasur njerëz atje lart. Dhe ata po bëjnë gjëra çdo ditë – gjëra që ose do të ndikojnë jetën tonë këtu në Tokë, ose do të na përgatisin për të shkuar më larg në hapësirë. Ky është qëllimi i Stacionit Hapësinor. Prandaj ekziston. Prandaj e kemi këtë strukturë të madhe që endet mbi ne.

Moderatori:
Pra, kur thua që po bëjmë gjëra çdo ditë – vetëm të jetuarit atje është diçka e madhe, apo jo? Siç the, jemi eksplorues, jemi udhëtarë të hapësirës. Po çfarë gjërash po bëhen konkretisht që kanë ndikim?

Dan Huot:
Janë shumë gjëra. Shumë gjëra. Dhe janë të ndara në kategori. Fillon me gjërat më bazike si vetë të jetuarit në hapësirë. Çdo veprim që bën atje është ndryshe nga Toka – që nga si shkon në tualet, si ha, deri te si siguron ujin. Gjithçka është ndryshe.

Moderatori:
Pra është një lloj prove, apo jo?

Dan Huot:
Po, ekzaktësisht.

Moderatori:
Një provë për të shkuar më larg. Sepse realisht ISS nuk është shumë lart, apo jo? Është vetëm 250 milje larg – jemi ende nën mbrojtjen e fushës magnetike të Tokës.

Dan Huot:
Hapësira është e çuditshme – duket si diçka shumë e largët, por në fakt është vetëm 250 milje larg. Nuk është aq larg. Mendoj që ndonjë qytet në Teksas është aq larg. Mund të jetë një udhëtim i shkurtër me makinë, por 250 milje drejt lart – kjo është një udhëtim me raketë! Pra, në të vërtetë, jemi ende shumë pranë Tokës. Një citat i bukur nga filmi Armageddon thotë: “Nuk jemi as në hapësirën e jashtme ende, kjo është vetëm fillimi.” Dhe kjo është pikërisht ajo ku ndodhet stacioni – në orbitën e ulët të Tokës. Është ende afër. Nëse diçka shkon keq, mund të hipësh në anijen Soyuz dhe të zbresësh në Tokë për disa orë. Pra, jemi ende në pragun e derës. Nuk jemi ende shumë larg. Por jemi duke u përgatitur për të shkuar më larg.

Moderatori:
Kjo është ajo që NASA e përshkruan si “të varur nga Toka”, apo jo? Më pëlqen mënyra si e ndajnë – “Earth-reliant” do të thotë pikërisht kjo. Nëse ndodh diçka, je vetëm tre orë larg për t’u kthyer në shtëpi. Dhe është e lehtë të transportosh gjëra atje, sepse disa fluturime me Soyuz kanë zgjatur vetëm 6 orë.

Dan Huot:
Relativisht e lehtë.

Moderatori:
Relativisht…

Dan Huot:
Të shkosh në hapësirë është, po…

Moderatori:
Është vetëm “shkencë raketash”, apo jo?

Dan Huot:
Nuk dua ta banalizoj. Sepse, edhe pse mund të tingëllojë e thjeshtë, nuk është. Edhe vetes i them ndonjëherë – nuk është lehtë të shkosh në hapësirë. Është, fjalë për fjalë, shkencë raketash – një nga fushat më komplekse. Ka gjithmonë rreziqe të mëdha të përfshira. Por kur e krahason me misione më të largëta, si të shkosh në Mars apo të zgjerohesh në sistemin diellor, atëherë, në thonjëza, bëhet “e lehtë”. Por prapë mbetet një sfidë e madhe teknologjike.

Moderatori:
Po, dhe kjo është arsyeja pse e bëjmë këtë. Sepse, siç the, synojmë të shkojmë më tej – në Mars, më larg në sistemin diellor. Dhe ISS është vendi ideal për t’u stërvitur. Aty mund të mësojmë çfarë do të thotë të jetosh dhe të punosh në hapësirë, të kuptojmë sesi ndikon graviteti zero në procese të ndryshme, dhe më pas të zhvillojmë sisteme më të mira. Më kujtohet një eksperiment interesant për veprimin kapilar – mënyra si lëngjet sillen në hapësirë është krejt ndryshe; krijojnë toptha dhe nuk bien poshtë. Kjo është shumë e rëndësishme kur ndërtosh një sistem që duhet të lëvizë karburant në një raketë. Në Tokë karburanti bie poshtë vetvetiu – atje lëviz me kapilaritet. Detaje të vogla si këto janë thelbësore për të eksploruar sistemin diellor.

Dan Huot:
E gjitha ka të bëjë me gravitetin, dhe ky është faktori që e ndan jetën në Tokë nga ajo në hapësirë. Gjërat që për ne janë të zakonshme – siç është lëvizja e lëngjeve poshtë për shkak të gravitetit – në hapësirë nuk ekzistojnë. Kjo ndikon gjithçka: nga transportimi i karburantit te marrja e një gllënjke uji nga një astronaut. Sistemet duhet të jenë të dizajnuara që të funksionojnë pa gravitet.

Moderatori:
Po, e kuptoj.

Dan Huot:
Kemi fituar përvojë që nga vitet ’60, por ISS është vendi i parë ku jemi duke testuar në këtë shkallë. Janë ndërtuar stacione edhe më parë – nga SHBA dhe Rusia – por ky është testuesi më modern dhe më i avancuar për gjithçka që lidhet me jetesën në hapësirë. Çdo gjë që bëjmë atje është ndryshe nga Toka. Në Tokë kemi oksigjen falë cikleve natyrore; kemi pemë që thithin dioksid karboni dhe na kthejnë oksigjen. Kemi ujë nga liqenet, rezervuarët dhe reshjet. Në hapësirë – asgjë nga këto nuk ekziston.

Moderatori:
Ti duhet ta krijosh vetë.

Dan Huot:
Ose ta marrësh me vete, ose të gjesh mënyra për ta prodhuar. Dhe kjo është ajo që po bëjmë tani në stacion – një nga teknologjitë më të rëndësishme që po testojmë është prodhimi i ajrit dhe ujit. Kur je afër Tokës, mund të transportosh ujë, ajër e përbërës të tjerë. Por kur të shkosh në Mars? Nuk ka më furnizime. Nuk ka “ta mbushim pak depozitën”. Çdo gjë që të duhet, duhet ta marrësh me vete. Dhe çdo gjë ka peshë. Sa më shumë të marrësh me vete, aq më shumë karburant duhet, aq më e kushtueshme bëhet çdo mision. Dhe gjithçka bëhet më e ndërlikuar.

Moderatori:
Po, po të ndërpres pak për të të drejtuar pak. Një nga gjërat që po bëhet tani në Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor është pikërisht kjo që the – të reduktojmë nevojën për transportim. Sepse uji, veçanërisht, është shumë i rëndë.

Dan Huot:
Po, shumë i rëndë.

Moderatori:
Nuk më kujtohet çmimi për çdo paund ujë për ta çuar në orbitë…

Dan Huot:
Ndryshon gjithmonë…

Moderatori:
Po, gjithmonë ndryshon. Por di një gjë – një nga mënyrat se si po përgatiten për misione të gjata është riciklimi. Dhe sistemi i riciklimit atje është i jashtëzakonshëm. Aq i mirë, saqë e kanë sjellë edhe në Tokë dhe po ndihmon komunitete në vendet në zhvillim që nuk kanë qasje në ujë të pastër për të pirë. Ata në ISS pinë urinën e tyre të ricikluar, djersën, dhe çdo formë tjetër të lëngjeve që mund të mbledhin, apo jo?

Dan Huot:
Po, është e vërtetë. Dhe kjo zakonisht shkakton një “iiuuh” te fëmijët kur ua tregon, por ka një shprehje të famshme mes astronautëve: “Kafja e djeshme është kafja e nesërme.” Kjo përshkruan realitetin e jetës në hapësirë – kur çdo gram ka rëndësi dhe jashtë mureve të stacionit nuk ka asgjë veçse vakuum, duhet të gjesh mënyra për të kursyer çdo burim. Dhe kjo na kujton se edhe në Tokë, kursimi është thelbësor, por në hapësirë është dhjetëfish më i rëndësishëm, sepse nuk ka dyqan ku të blesh ujë.

Moderatori:
Çdo gjë që ke, është ajo që ke marrë me vete.

Dan Huot:
Pikërisht. Dhe për ta ricikluar ujin, ata mbledhin çdo pikë – që nga urina e astronautëve, që është burimi kryesor, deri te djersa, avulli, kondensimi në kabinë – të gjitha kalojnë nëpër një sistem filtrimi që pastron ujin dhe e kthen sërish në ujë të pijshëm. Përqindja varion, por mbi 85% e urinës shndërrohet në ujë të pastër për t’u pirë. Dhe ajo që the është shumë me rëndësi – kjo teknologji e zhvilluar për hapësirën tashmë po përdoret në zonat e varfra në Tokë ku uji i pijshëm mungon. Një shembull i qartë se si teknologjitë hapësinore mund të ndihmojnë edhe jetën në Tokë.

Moderatori:
Po, ka plot raste të tilla – si shkuma e kujtesës (memory foam), izolimi i shtëpive… gjëra të vogla që kanë ardhur nga programet hapësinore.

Dan Huot:
Po, dhe ne madje botojmë një revistë të quajtur “Spinoffs Magazine”, ku dokumentojmë çdo teknologji që ka dalë nga kërkimi në hapësirë dhe është përdorur në Tokë. Kjo është vlera e kërkimeve të financuara për misione hapësinore – ato gjejnë përdorim në fusha krejt të ndryshme nga qëllimi fillestar.

👩‍🚀 Kush ndodhet në hapësirë tani?

Moderatori:
Po ta kthejmë pak bisedën mbrapa, për t’i dhënë kuptim të gjithave që po bëjmë lart në stacion… Sa veta janë në hapësirë tani?

Dan Huot:
Gjashtë.

Moderatori:
Dhe është një ekip ndërkombëtar, apo jo?

Dan Huot:
Po, fjala “Ndërkombëtar” është që në emër – Stacioni Ndërkombëtar Hapësinor. Aktualisht janë dy amerikanë – Peggy Whitson dhe Shane Kimbrough, një francez – Thomas Pesquet, dhe tre kozmonautë rusë. Deri më tani, mbi 200 individë nga të paktën 18 shtete të ndryshme kanë shkuar në stacion.

Moderatori:
Janë 15 vende që janë pjesë e marrëveshjes kryesore, apo jo?

Dan Huot:
Po. Dhe ato përfaqësohen nga pesë agjenci hapësinore kryesore: NASA (SHBA), CSA (Kanadaja), ESA (Evropa), Roscosmos (Rusia), dhe JAXA (Japonia). Edhe pse me barriera gjuhësore, kulturore, madje dhe politike, të gjithë punojnë së bashku në këtë platformë shumëkombëshe.

☀️ Energjia në ISS – Dielli si burim jetik

Moderatori:
Le të flasim për fuqinë: nga e merr stacioni energjinë?

Dan Huot:
Nga Dielli. Gjithçka vjen nga energjia diellore. Në hapësirë kemi qasje të drejtpërdrejtë në rrezet e diellit dhe përdorim panelet diellore gjigande që gjenerojnë energji. Stacioni sheh 16 lindje dhe perëndime dielli çdo ditë, kështu që është gjysmë në dritë dhe gjysmë në errësirë. Kur është errësirë, bateritë e mëdha e ruajnë energjinë që është gjeneruar më herët për ta përdorur gjatë “natës”.

Moderatori:
Dhe kanë sistem sigurie, apo jo? Në rast se një panel dështon…

Dan Huot:
Po, redundanca është fjalë kyçe në NASA – gjithmonë ka plane rezervë. Edhe nëse humbasim një ose dy kanale energjie, sistemi funksionon. Mund të ndalosh përkohësisht disa pajisje, por sistemet jetike mbeten aktive. E gjithë energjia për jetën, eksperimentet, komunikimet, gjithçka, është 100% nga dielli.

Prezantuesi: Ah po, e përmendëm që janë duke ndërruar bateritë në Stacionin Hapësinor Ndërkombëtar. Po i përmirësojnë.

Dan Huot: Po, e saktë. Një të katërtën i kemi ndërruar tashmë.

Prezantuesi: Nga ato të vjetrat, nikel-hidrogjen, tek litium-jon, apo jo?

Dan Huot: Po, litium-jon. Janë shumë më efikase.

Prezantuesi: Energjia vjen krejt nga panelet diellore. Dhe janë të mëdha… krahasohen me një fushë futbolli amerikan.

Dan Huot: Po, secili panel është sa një zonë fundore (end zone), dhe ka tetë të tilla.

Prezantuesi: Pra një palë përbëhet nga katër?

Dan Huot: Në fakt, një “palë” ka dy panele, por po, janë të mëdha.

Prezantuesi: E mirë, kemi energjinë. E kemi përmendur edhe ujin – është shumë i shtrenjtë për ta transportuar, ndaj e riciklojnë aty dhe është shumë i pastër. Po ajri? Njerëzit harrojnë që në hapësirë s’ka ajër – duhet ta krijosh.

Dan Huot: Po, në tokë ajrin e marrim si të mirëqenë, por në hapësirë je brenda një kuti të madhe metalike dhe duhet ta mbushësh me ajër. Mund ta transportosh ajrin në formë të lëngshme të presuar, por mënyra kryesore është përmes ujit. Ka një sistem që quhet “gjeneratori i oksigjenit” që ndan molekulën e ujit në oksigjen dhe hidrogjen. Oksigjeni kthehet në atmosferë, hidrogjeni mund të lirohet jashtë ose ta përdorësh më vonë.

Prezantuesi: Dhe atmosfera aty është pothuajse si në Tokë, apo jo?

Dan Huot: Po, përbërja është shumë e ngjashme – kryesisht azot dhe oksigjen, me të njëjtin presion si në Tokë.

Prezantuesi: Po procesi Sabatier?

Dan Huot: Po, është një demonstrim teknologjik – merr CO₂ nga ajri që thith astronauti, e bashkon me hidrogjenin e mbetur dhe prodhon ujë të ri. Synimi është një sistem i mbyllur ku çdo gjë riciklohet – uji, oksigjeni, CO₂, gjithçka sillet rreth vetes.

Prezantuesi: Pra krijon atmosferë të plotë artificiale. Jashtëzakonisht interesante!

Prezantuesi: Tani të flasim për eksperimentet. Ndoshta eksperimenti më i rëndësishëm është vetë trupi i astronautit. Pasi do të kuptojmë si ndikon mikrograviteti në trupin e njeriut – sidomos humbja e masës kockore dhe muskulore.

Dan Huot: Po, ka dy lloje kërkimesh: ato që ndihmojnë për të kuptuar jetesën në hapësirë dhe ato që ndihmojnë jetën në Tokë. Në hapësirë, trupi përshtatet shpejt – brenda dy ditëve, zakonisht astronautët nuk ndihen më të përzier. Por kjo sjell probleme kur kthehen në Tokë. Trupi nuk ndien më nevojën për muskuj e kocka në gjymtyrët e poshtme, ndaj fillon t’i zvogëlojë. Kalciumi del me urinën sepse s’është më i nevojshëm për kockat.

Prezantuesi: Trupi e kupton që s’ka më nevojë për kalcium dhe e nxjerr jashtë?

Dan Huot: Po. Dhe prandaj kemi nevojë për masa mbrojtëse – që i quajmë “kundërmasa”. Kryesorja është ushtrimi fizik. Astronautët ushtrohen për rreth dy orë çdo ditë, me pajisje të ndryshme: vrapojnë në tapet me litarë që i mbajnë të fiksuar, përdorin pajisje me presion të lartë ajri që simulojnë pesha deri në 600 paund. Madje kemi pasur astronautë që kanë vrapuar maratonë në orbitë.

Prezantuesi: Po shikimi? Dëgjova që astronautët që qëndrojnë gjatë në hapësirë kanë filluar të kthehen me probleme në shikim.

Dan Huot: Po, kjo është një nga shqetësimet më të mëdha. Disa astronautë nuk e rifitojnë plotësisht shikimin pasi kthehen në Tokë. Dhe kjo është problem për misionet drejt Marsit – nuk do ketë syze të tjera kur arrijnë atje. Po punojmë për të kuptuar pse ndodh dhe si ta parandalojmë.

Prezantuesi: Dhe pasi kthehen në Tokë, zakonisht zbresin në Kazakistan me kapsulën Soyuz. Por nuk arrijnë të ecin vetë, apo jo?

Dan Huot: Disa jo. Trupi nuk është më mësuar me gravitetin. Balanca, ndjesia e drejtimit, çdo gjë është çrregulluar. Përdorim ekipe që i nxjerrin nga kapsula dhe i dërgojnë në çadra mjekësore. Por janë ende subjekte testimi. Bëjmë teste si “field test” menjëherë pas zbritjes: ecje në vijë të drejtë, ngritje nga karrigia, qëndrim në këmbë, madje dhe kur i shtyjmë lehtë për të parë sa e kanë ruajtur balancën. Sepse në Mars s’do ketë askënd që t’i ndihmojë – duhet të dimë çfarë mund të bëjnë vetë në orët e para.

Prezantuesi: Uau. Të kthehesh nga një udhëtim 6-mujor dhe pastaj të të bëjnë të ulesh, të ngrihesh, të ecësh drejt…

Dan Huot: Dhe nuk mbaron aty. Pas kthimit, testet vazhdojnë. Por e bëjnë për shkencën. Për përgatitjen për të ardhmen.

Dan Huot: Dhe, përsëri, kur them që këta njerëz janë vërtet të jashtëzakonshëm, është sepse ata sakrifikojnë shumë. Po, e pranojmë – pamja është fantastike, janë në hapësirë, por për t’i arritur këto, trajnimi zgjat rreth dy vite. Dy vite me stërvitje intensive, udhëtime në vendet partnere të NASA-s për trajnime të ndryshme. Pastaj kalojnë gjashtë muaj larg Tokës, vetëm me pesë kolegë të tjerë, larg familjes, miqve, jetës normale. Përveç ndonjë telefonate apo emaili, nuk mund të lidhen realisht me jetën në Tokë.

Dan Huot: Dhe kur kthehen, i fusim në një tendë, u bëjmë teste, i ngremë, i ulim, i detyrojmë të bëjnë ushtrime të ndryshme. I çojmë në SHBA dhe testet vazhdojnë. Ata japin mostra, bëjnë ekzaminime të syve… Scott Kelly, për shembull, u kthye nga misioni njëvjeçar dhe ende po vazhdon testimet. Pra, kjo është një përkushtim i vërtetë për të fluturuar në hapësirë.

Prezantuesi: Dhe e gjithë kjo sakrificë, në fund, i ndihmon astronautët e së ardhmes.

Dan Huot: Po, i ndihmon eksploruesit e së nesërmes. I gjithë ky kontribut ka rëndësi për misionet që do vijnë.

Prezantuesi: Dhe kemi një ekip astronautësh shumë të larmishëm. Të gjithë ndjekin të njëjtën rrugë, por vijnë nga fusha të ndryshme. Kjo krijon një mostër të madhe për studime.

Dan Huot: Pikërisht. Çdo kërkues shkencor do të thotë: “Na duhen më shumë subjekte për testim.” Sa më shumë njerëz, aq më të sakta rezultatet. Dhe ke të drejtë: astronautët sot nuk janë më si në fillimet e NASA-s – vetëm pilotë meshkuj të ushtrisë. Sot kemi një përzierje të madhe: shkencëtarë, mësues, inxhinierë, madje edhe biologë mjekësorë. Njëra prej tyre ka punuar në kërkime për AIDS-in në Afrikë.

Prezantuesi: Uau.

Dan Huot: Dhe kjo për faktin që sot, në Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor, nuk ke më pilotim të anijes. Tani je hulumtues apo subjekt kërkimi për gjashtë muaj. Kjo do të zgjerohet edhe më shumë në të ardhmen kur më shumë njerëz të kenë mundësi të shkojnë në hapësirë. Ky është synimi i fundit – ta bëjmë hapësirën të aksesueshme për të gjithë.

Prezantuesi: Po. Të gjithë duan të shkojnë në hapësirë…

Dan Huot: Edhe unë dua!

Prezantuesi: Edhe unë. Edhe pse ka gjithmonë nga ata që thonë: “Jo, më mirë në Tokë.”

Dan Huot: Po, gjithmonë do ketë njerëz që s’u pëlqen diçka. Por, s’ka problem.

Prezantuesi: Pavarësisht kësaj, ky është qëllimi i Stacionit Ndërkombëtar Hapësinor – të mësojmë sa më shumë, që të bëhet realitet për më shumë njerëz. Dhe fakti që është realitet edhe sot është vërtet mbresëlënës. Dan, faleminderit shumë që erdhe në podcast. Mendoj se e shfrytëzuam të gjithë kohën që kishim.

Dan Huot: Më duket sikur sapo filluam!

Prezantuesi: Edhe unë! Kam një listë me pyetje dhe besoj se vetëm njërën ia bëra. Të tjerat i lamë për bisedë të lirë. Duhet të bëjmë një podcast tjetër vetëm për ISS.

Dan Huot: Po, shumë të tjerë. Të bëjmë një seri të tërë!

Prezantuesi: “ISS 1, ISS 2, ISS 3…” deri në 13!

Dan Huot: Le ta bëjmë si antologji!

Prezantuesi: Shumë mirë. Faleminderit edhe njëherë Dan! Qëndroni pas muzikës për të mësuar ku mund të dërgoni idetë dhe pyetjet tuaja.

🎵 [Muzikë] 🎵
Përgjimi nga Houston…
Anija është ngritur…
Ky mision është për të gjithë njerëzimin…
Është një nder i madh të thyesh një rekord të tillë…
Jo sepse është e lehtë, por sepse është e vështirë…
Houston, mirësevini në hapësirë.

Prezantuesi: Faleminderit që qëndruat deri në fund! Sot folëm shumë për Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor, por në të vërtetë prekëm vetëm sipërfaqen. Nëse doni të zhytni më thellë në temat që diskutuam (ose që nuk patëm kohë t’i preknim), vizitoni: nasa.gov/iss.
Aty gjeni të gjitha lajmet, eksperimentet shkencore, uljet, ngritjet dhe zhvillimet më të fundit.

Për pyetje, sugjerime apo ide, përdorni hashtag-un #AskNASA në rrjetin tuaj të preferuar dhe përmendni që është për Houston, We Have a Podcast (ose HWHAP).
Ky episod është regjistruar më 17 mars 2017. Falënderim për Alex Perryman dhe John Stohl për ndihmën në regjistrim, dhe sigurisht për Dan Huot që ishte i ftuar.

Ky podcast është javor, ndaj nëse dërgoni pyetje, mund të duhen disa episode derisa ta përfshijmë. Por vazhdoni t’i dërgoni!
Faleminderit që na dëgjuat shihemi javën tjetër!